Trudno wyrazić słowami siłę wściekłości, która mnie wczoraj ogarnęła po decyzji zarządu Korony Kielce o zwolnieniu trenera Leszka Ojrzyńskiego. Na szczęście szybko oprzytomniałem. Po ki lku godzinach stwierdziłem, że niepotrzebnie się zacietrzewiłem. Byłem po prostu egoistą, bo w rzeczywistości to historia, która suma sumarum może zakończyć się happy endem.

Leszek Ojrzyński dał się nam poznać pozytywnie z każdej strony. Z tej oficjalnej, jako trener charakterny, potrafiący pobudzić zawodników do walki, szukający ciekawych, innowacyjnych rozwiązań, nie bojący się ryzyka, co często się opłacało – choćby przesunięcie Stano do ataku. Ale też z prywatnej – facet niezwykle sympatyczny, nie wywyższający się, który zawsze umiał zachować spokój i kulturę osobistą. Nigdy z jego ust nie usłyszałem, że ktoś jest debilem. A przecież powodów do wypowiedzenia takich słów mu nie brakowało. Ewenement.

Niestety, dla trenera Ojrzyńskiego ostatnie miesiące pracy w klubie były prawdziwym cierpieniem. Nie zdradzał tego publicznie, bo ten typ już tak ma. Przed mikrofonem pełna dyplomacja, w głowie niezmienna irytacja. Irytacja pogłębiana zresztą z każdym miesiącem.

Nie jest tajemnicą poliszynela, że klub miał wobec trenera zadłużenia finansowe. Powszechny jest fakt, że z nowym dyrektorem sportowym, Andrzej Kobylańskim nie dogadywali się wcale. Oficjalnie – mieli inne punkty widzenia w zakresie budowania drużyny. Również z prezesem Chojnowskim drogi rozchodziły się od dłuższego czasu. W klubie bywało nerwowo notorycznie, nawet po wygranych (!) meczach, jak po kwietniowym z Górnikiem Zabrze. Zagotowało się wtedy na korytarzach potężnie, a z sektora VIP wyzywani byli wszyscy piłkarze, jak i sam szkoleniowiec. Nadawcami bluzgów były osoby, które za karnety płacić nie muszą – ot, tak wyjaśnię dyplomatycznie. Myślę, że teraz wszystko jest jasne.

Korona grała raz lepiej, raz gorzej – to jest jasne i oczywiste. Trudno jednak od Ojrzyńskiego oczekiwać cudów, skoro skład drużyny jest regularnie osłabiany. Wzmocnienia są drobne, nie mogące znacząco wpłynąć na poprawę jakości gry. Przy tym, rzecz jasna, nie ulega wątpliwości, że Koronę stać na lepsze wyniki. To jednak sport, a tu czynników wpływających na zwycięstwa jest wiele.

Weźmy pod uwagę trzy pierwsze kolejki tego sezonu. Gdyby żółto-czerwoni w meczu ze Śląskiem zdobyli choć jednego gola, gdyby Paweł Golański nie faulował niepotrzebnie w końcówce starcia z Wisłą, gdyby Zbigniew Małkowski nie popełnił mega gafy na początku spotkania z Widzewem... Gdyby nie błędy indywidualne, dziś zamiast jednego punktu, moglibyśmy mieć ich dużo więcej. Toteż argumentacja, że to wyniki wpłynęła na odejście trenera, jest zwyczajnie daleka od prawdy.

Jestem przekonany, że decyzja o zwolnieniu Ojrzyńskiego zapadła dużo wcześniej. Może w wakacje, może nawet w trakcie rundy wiosennej poprzedniego sezonu. Zarząd klubu oczekiwał tylko dogodnego momentu, by znaleźć pretekst do wykonania wspomnianego kroku. I wykorzystał pierwszą nadarzającą się okazję.

Przy tym zachował się w sposób skandaliczny. Śmieszą mnie dziś podziękowania dla trenera Ojrzyńskiego za pracę, które mogę znaleźć na oficjalnej stronie klubu. Bawi mnie niezmiernie wypowiedź prezesa Chojnowskiego, która rozpoczyna się od słów wdzięczności za wkład szkoleniowca w budowę drużyny. Chce mi się śmiać (choć może powinienem płakać), bo bije z tego perfidna sztuczność.

Spójrzmy na to inaczej. Nawet, gdy jakiś trener nie cieszy się specjalnym poparciem kibiców, wyniki są przez dłuższy czas niesatysfakcjonujące i widać, że brakuje chemii między nim, a piłkarzami, zawsze szkoleniowiec dostaje chociażby jeszcze jedną szansę. Ojrzyński nie dostał żadnej, został potraktowany jak śmieć i wróg. Wreszcie pozbyliśmy się typa, który ośmielił się mieć własne zdanie i nie zgadzał się z tym, co mówimy. A przecież jesteśmy nieomylni. W końcu któż lepiej od nas zna się na piłce i prowadzeniu profesjonalnego klubu?

Dlatego – nie jestem egoistą. Leszek Ojrzyński wpisał się w historię klubu wielkimi zgłoskami. Zrobił coś niezwykłego – zbudował taką aurę wokół drużyny, że każdy chciał być jej członkiem. Każdy chciał wspierać tych chłopaków, nawet gdy czasem się mylili, kiksowali albo pudłowali. Nie jest przesadą stwierdzenie, że my, młodzi, 20-30-latkowie, na starość będziemy wspominać tę ekipę i opowiadać swoim wnukom na stadionie, jaki to kiedyś fantastyczny zespół grał przy Ściegiennego.

Korona dała szansę pracy w ekstraklasie młodemu i nieopierzonemu Ojrzyńskiemu, ale ten swój dług już dawno spłacił. Czas na nowe wyzwanie, panie trenerze. Czas na pracę w normalnym klubie, gdzie w administracji pracują fachowcy, którzy chcą wspierać zespół, a nie utrudniać mu pracę. Nie brakuje takich w Polsce. Jestem pewien, że szybko Ojrzyński znajdzie nowego pracodawcę, gdzie będzie mógł rozwinąć swoje skrzydła. Lubin? Bardzo dobry pomysł, obie strony mogą na tym zyskać.

I tak tylko żal Korony... Wszyscy jesteśmy kibicami, wszyscy chcemy sukcesów tego klubu. Trudno jednak – przynajmniej mi – wkładać do niego teraz całe serce. Dotąd na Ściegiennego przybywałem wyłącznie dla trenera i piłkarzy, bo pozostali „tworzący wielki klub” – a raczej duża ich część – wzbudzali we mnie zwyczajny niesmak. Dziś trenera nie ma, zawodnicy wkrótce mogą szukać nowych klubów. Korona idzie na zmarnowanie na naszych oczach, ale co możemy z tym zrobić? Skoro nawet teraz, gdy klub jest utrzymywany przede wszystkim z podatków kielczan, nikt nie liczy się z naszym zdaniem.

To może być ewenement na skalę ogólnopolską, gdy kibice zaśpiewają: „Co wy robicie, wy naszą Koronę hańbcie”, nie kierując tych słów do piłkarzy, lecz działaczy klubu. A do tego może dojść.

Jestem zbudowany postawą kibiców, którzy wczoraj pojawili się na Arenie Kielc. Jasne, ten manifest nic nie mógł wskórać, prócz wywołania wzruszenia u Ojrzyńskiego i po raz kolejny pokazania niekompetencji jego pracodawców. To jednak było potrzebne i ważne. Tak jak te wszystkie komentarze, które czytam w internecie – u nas, na Facebooku, w innych miejscach. Wszyscy widzą idiotyzm sytuacji, szkoda, że na górze nikt tego nie dostrzega.

Życzę na koniec panu prezesowi oraz panu dyrektorowi takiego poparcia i szacunku, jakim cieszył i cieszy się nadal w Kielcach trener Ojrzyński. Bo życie można sobie poukładać różnie – można mieć fajną posadkę, niezły samochód i sporą ilość pieniędzy na koncie. Ale najważniejsze jest to, by móc sobie spojrzeć każdego poranka w lustro.

Pociesza mnie tylko jeden fakt, że wszystko ma swój początek i koniec. Ten drugi kiedyś w końcu będzie musiał nadejść. Tylko gdzie wtedy będzie Korona?

I jeszcze jedno. Jeżeli potwierdzą się plotki, które krążą po Kielcach, że zwolnienia Ojrzyńskiego oczekiwał nowy, hipersuperekstra potencjalny inwestor, bliżej nieokreślony, wzięty z kosmosu, któremu to nie podobał się styl gry drużyny, to ja dziękuję bardzo za takiego inwestora. Jeśli ktoś zaczyna sponsoring w klub od takiego kroku, to na czym skończy? I jak można mu zaufać na tyle, by oddawać w jego ręce chlubę naszego miasta?

Tomasz Porębski

fot. Paula Duda

------------

Dziękujemy, że jesteś z nami i wspierasz twórczość dostępną na CKsport.pl. Kliknij w link poniżej i postaw naszej redakcji symboliczną kawę.