Mówi się, że zwycięskiego składu zmieniać nie wolno. Ale ta zasada nie tylko na boisku powinna nam przyświecać. Jeżeli, na przykład, w przedsiębiorstwie pewien mechanizm funkcjonuje należycie, to naprawdę nie warto go tykać. W innym przypadku popełni się duży błąd – zupełnie taki, jaki teraz zrobiono w kieleckim Vive.

Paweł Papaj od dzisiaj, po sześciu latach, przestał pełnić funkcję spikera na meczach drużyny w Hali Legionów. Strzał w stopę władz klubu – chyba tylko tak można określić tę niezrozumiałą decyzję.

Cenię Pawła ogromnie – za pomysłowość, kreatywność i pracowitość. Być może utożsamiam się z nim dlatego, że chyba obaj mamy w sobie coś z pracoholizmu i czasami bierzemy za dużo spraw na głowę. Podobno jeśli ktoś jest do wszystkiego, to jest do niczego... Nie w tym przypadku. W działaniach Pawła nie widać żadnej straty na jakości. Marketing klubu, za który odpowiada przede wszystkim, stoi na niesamowicie wysokim poziomie. Poziomie, do którego inne kluby (nie tylko piłki ręcznej) powinny w tym kraju chociaż próbować dorównywać. Inne obowiązki można jeszcze wymieniać, ale nie to jest najważniejsze.

Skupmy się na spikerowaniu, w czym Paweł sprawdzał się – moim zdaniem - znakomicie. I zgadzam się z Pawłem Kotwicą, który stwierdził, że Papaj „wkładał w to całe serce, robił to profesjonalnie i przede wszystkim z ogromną PASJĄ”. Z pasją, której nawet mu trochę zazdrościłem. Bo ja piłki ręcznej aż do takiego stopnia nie kocham, lecz on potrafił tę pasję na mnie w znacznym stopniu przelać.

I przyznaję, że czasami uśmiechałem się pod nosem, słuchając powitań na Lidze Mistrzów – pełnych patosów, jakby wyjętych z hollywódzkich produkcji o ambicji, honorze czy walce. Dzisiaj jednak nie potrafię wyobrazić sobie najbliższego meczu Vive z Silkeborgiem bez właśnie tego wstępu. To trochę jak wigilia bez choinki. Rozumiecie? Niby nie jest ona najważniejsza dla tego wydarzenia, ale bez niej całe święto traci pewien urok.

Dzisiaj w hali nie zagościłem – z pewnych względów mecz z Azotami mogłem obejrzeć tylko w telewizji. I tam dało się jednak odczuć, że obecność nowych spikerów/djów nie wpłynęła dobrze na atmosferę. Nie potrafili porwać tłumu, robili to bez serca – tak sucho, poprawnie, bez emocji...  A wszelkie moje rozmowy z osobami, które z hali dopiero co wróciły, rozpoczynały się od słów: „widziałeś co narobili?”.

Mamy – a raczej mieliśmy - ogólnie szczęście w Kielcach do fajnych spikerów. W Vive jeden Paweł, w Koronie drugi – Jańczyk. Obaj reprezentujący zupełnie inny styl, stworzony całkowicie samodzielnie, w zgodzie z własnym charakterem i predyspozycjami. I to było właśnie piękne, bo mecze Korony czy Vive różniły się od siebie oprawą – muzyczną czy słowną. Nie było nudy.

Nieco słabiej wyglądało to na Farcie, gdzie pan Janusz Romanowski gadał jak najęty. I nie ma co ukrywać – częściej denerwował, niż cieszył nasze uszy. Meczu nie wolno przecież przegadać, to nie spiker jest gwiazdą zawodów. Jest tylko tłem, które ma pomagać kibicom w stworzeniu odpowiedniej atmosfery. Na szczęście wszystko wskazuje na to, że Romanowskiego na meczach Effectora już nie usłyszymy. Póki co wiemy, że prezentację drużyny poprowadzi Karol Macek z Radia Planeta – a kto będzie spikerował na meczach? To jeszcze jest zagadka. Kto by jednak nie był – i tak będzie raczej lepiej niż było do tej pory.

W sprawie Pawła pociesza mnie chyba tylko to, że każdą decyzję można cofnąć, każdy błąd można naprawić. I mocno wierzę w to, że zarząd Vive swoją pomyłkę szybko zauważy, a mikrofon do Pawła wróci. O to właśnie, jako jeden z kibiców, któremu zależy na dobru klubu, zwyczajnie proszę.

------------

Dziękujemy, że jesteś z nami i wspierasz twórczość dostępną na CKsport.pl. Kliknij w link poniżej i postaw naszej redakcji symboliczną kawę.